Իսկզբանե ասեմ՝ չէի ուզում գրել այս տողերը, աղոտ հույսեր ունեի, որ բանականությունը լրատվական դաշտում իսպառ գլխատված չէ և հերթական հնարովի սենսացիայով իբրև խաղալիք մի քիչ կխաղան ու նոր խաղալիք կգտնեն:
Ինչպե՞ս ստացվեց, որ կոմունիստական գաղափարախոսության հիման վրա ստեղծված օրինակելի խորհրդային հանրապետություններում բրեժնևյան տարիներին ձևավորվեցին բացարձակ մաֆիոզ բնույթի տեղական կոմունիստական բռնապետական իշխանություններ:
Ապրիլի 1-5-ի պատերազմից մեկ ամիս անց բանակցություններն ընդհատված են, Մոսկվայում կրակի դադարեցման բանավոր պայմանավորվածությունը չի պահպանվում՝ Բաքուն շարունակում է կրակել ծանր զինատեսակներից և հայտարարում է, որ հայկական կողմն է խախտում հրադադարը:
Դատելով ամերիկյան Bloomberg գործակալությանը Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանի տված վերջին հարցազրույցից, ամենից շատ հենց ԱՄՆ-ին է անհանգստացնում՝ «օտարերկրյա զորքեր» պիտի լինե՞ն, թե՞ ոչ Արցախի ու Ադրբեջանի հակամարտության գոտում։
Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը Թարթառի շրջանի զորամասեր այցելության ժամանակ հայտարարեց, որ «ամեն անգամ, երբ Հայաստանի վրա ուժեղանում է միջազգային ճնշումը, Հայաստանը դիմում է սադրանքների, որպեսզի խուսափի բանակցային գործընթացից»:
Ապրիլին ՌԴ ֆինանսների նախկին նախարար Ալեքսեյ Կուդրինը, որ աշխատել էր այդ պաշտոնում 11 տարի՝ 2000-ի մայիսի18-ից 2011-ի սեպտեմբերի 26, վերադառնում է իշխանություն:
Ալեպոյի վրա Բաշար Ասադի նոր կործանարար հարձակումից հետո կարելի է համարել, որ հրադադարը Սիրիայում համարյա թե վերացել է՝ The Financial Times-ում գրում է Դևիդ Գարդները:
Մի քանի օր առաջ Թուրքիայի նախագահ Ռ. Թ. Էրդողանը ուղիղ տեքստով հայտարարել է. «Թուրքիան, մյուս տարվանից սկսած, որոշ խորհրդանշական քայլեր կձեռնարկի Հայաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորման հարցում»։
Խորհդանշական քայլեր կարող են լինել, օրինակ, ցուցադրական հանդիպումները, թուրքերի կողմից ավիրված Անիի կամուրջի վերականգնումը, մեկ-երկու մեր ականջին քաղցրահունչ ուղերձ...